2020. Het jaar van de ommekeer. Het jaar dat de wereld en mijn wereld veranderde. Zowel in de wereld (de lockdowns en zo, je weet nog wel) als bij mezelf kwam er ruimte om te voelen. Vijftien jaar lang alleenstaand ouderschap en een aanslepend proces van loskomen uit een destructieve relatie, gecombineerd met werken, verbouwen, bijstuderen, praktijk opstarten, stevig sporten, … Sommige dingen uit noodzaak, sommige omdat ik het echt wilde en mezelf niet wilde tekort doen ‘ondanks alles’ en sommige omdat het nodig voelde om te kunnen blijven volhouden en doorgaan.

Eind 2020 voelde ik met heel mijn wezen dat ik niet meer op dezelfde manier verder kon en verder wou. Pijn en vermoeidheid brachten mij tot stilstand en dwongen mij tot rust. Zo lijkt het, al weet ik dat er eigenlijk eerst een innerlijke rust kwam en dat net daardoor de heling kon inzetten, met pijn en vermoeidheid als “symptomen” van die heling.

 

Stil worden. Rusten. Misschien wel mijn grootste uitdaging ooit. Misschien? Nee, zeker! En was twee jaar genoeg? Geen idee. Waarschijnlijk niet. Genoeg om de keuze te maken anders verder te gaan. Verder te gaan met wat goed voelt en wat klopt, op elk moment.

 

Loslaten wat mij  niet meer dient en teruggaan naar mijn essentie en mijn passie. Maar dan anders. Ik ben nog steeds gepassioneerd door gezonde voeding, kruiden en natuurgeneeswijzen, bewegen, … Kortom: natuurlijk gezond leven, maar ik liet het strenge, het moeten en niet mogen los. Ik koester EENVOUD, MILDHEID en VREUGDE. Het leven mag comfortabel en plezant zijn. Ik leerde terug uit te gaan van vertrouwen in de natuur en in ons zelfhelend vermogen. GEZONDHEID betekent voor mij eigenlijk VRIJHEID, op fysiek, emotioneel, mentaal en spiritueel vlak.

 

De weg die ik voor en met mezelf gegaan ben

​